Jane Austen "Opactwo Northanger"

Straszny miałam problem z wyborem kolejnej lektury. Każda książka, którą brałam do ręki wydawała mi się nieodpowiednia na ten dzień, każdą odkładałam na półkę ze zniechęconą miną. Dawno już nie miałam takiego problemu. Na pewno wizyta w bibliotece byłby tu ratunkiem, ale przez cały tydzień nie miałam takiej możliwości i musiałam korzystać z tego co stoi na półkach.

Wielu blogerów we wpisach „jesiennych” pisze o tym, że w tym okresie dobrze czyta im się opowieści o mrocznych zamkach i opactwach. Pomyślałam, że może faktycznie to to czego mi trzeba i tak wygrzebałam Opactwo Northanger (tytuł się zgadza, prawda? ;) ). Z dorobku Jane Austen, do tej pory, czytałam tylko Dumę i uprzedzenie, Perswazje znam z filmu, więc czas najwyższy nadrabiać te zaległości.

Bohaterką Opactwa jest siedemnastoletnia Katarzyna Morland, córka pastora z Fullerton. Katarzyna zostaje zaproszona przez zaprzyjaźnionych sąsiadów do towarzyszenia im w czasie wyjazdu do uzdrowiska Bath. Mimo, iż bywa z panią Allen na balach i w teatrze, obie nie znają nikogo i cierpią na brak towarzystwa. Pewnego dnia w pijalni dochodzi do spotkania pani Allen z jej przyjaciółką z dawnych czasów – panią Thorpe, która w Bath przebywa z córkami. Katarzyna szybko zaprzyjaźnia się z najstarszą panną Thopre, Izabelą. Dodatkowo w Bath pojawiają się bracia Katarzyny i Izabeli, którzy jak się okazało również żyją w przyjaźni. Mężczyźni starają się zabawiać dziewczęta organizując im wycieczki i spotkania, czyniąc im przy tym awanse. Katarzyna myśli jednak o kimś innym i w ogóle nie dostrzega podchodów, które czyni John Thorpe. Myśli młodej panny skierowane są ku Henry’emu Tilney’owi, którego poznała na jednym z balów. Pan Tilney przebywa w uzdrowisku razem z siostrą i ojcem, Katarzyna postanawia więc zaprzyjaźnić się z Eleonorą i w ten sposób zbliżyć się do jej brata. Pobyt w Bath szybko dobiega końca, ale nie oznacza to końca znajomości z Tilney’ami. Katarzyna zostaje bowiem zaproszona do ich rodzinnej posiadłości, tytułowego opactwa.

Katarzyna jest dziewczyną nieobytą, bardzo naiwną, czasami głupiutką. Jej zachowania i sposób myślenia non stop wywoływały u mnie uśmiech (czasami politowania), ale myślę że nie sposób jej nie polubić. Również wygadany i oczytany pan Tilney od początku budzi sympatię. Przeciwieństwem tej pary są wyrachowani i zadufani w sobie Izabela i jej brat John. I mimo, że od początku wiadomo jak skończy się ta powieść z przyjemnością przerzucałam kolejne jej kartki.

Przyznam, że spodziewałam się trochę mroczniejszych klimatów rodem z powieści sióstr Brontë. Bohaterki zaczytują się co prawda w gotyckich powieściach grozy (Tajemnice zamku Udolfo trafiły na moją listę „do przeczytania” – muszę się przecież dowiedzieć co kryło się za czarną kotarą!), ale Austen pokazała raczej jak takie młode, głupiutkie istotki mogą wpłynąć takie powieści.

Po niecałych 100 stronach Opactwo Northanger przestałam mieć wrażenie, że to nie to na co miałam ochotę i wczułam się w uzdrowiskową atmosferę Bath oraz mroczne wyobrażenia o Northanger. Przy najbliższej wizycie w bibliotece zapuszczę się między półki w poszukiwaniu czegoś w podobnych (lub trochę mroczniejszych) klimatach.

         Opactwo Northanger zostało zekranizowane w 2007 roku. Rolę Katarzyny zagrała Felicity Jones, a Henry’ego Tilney’a JJ Fields.

Jane Austen Opactwo Northanger, Oxford Educational, s.239