Marcin Wicha "Jak przestałem kochać design"

Myślę, że każdy ma takie książki, które koniecznie chce przeczytać, ale jakoś nie ma okazji. Ja tak miałam z Jak przestałem kochać design. Na szczęście autor pojawił się na tegorocznych Targach Książki, więc nadarzyła się okazja by książkę kupić. A że musiałam chwilę na niego poczekać to od razu zaczęłam czytać.

Jak przestałem kochać design jest podzielonym na trzy części zbiorem felietonów, migawek dotyczących szeroko rozumianych designu, estetyki i pracy grafika. Książka Wichy wpisuje się, w popularny ostatnio w Polsce, nurt tekstów o brzydocie, poczuciu estetyki, polskiej przestrzeni publicznej, pastelozie itd. (obok książek Filipa Springera czy takich wydawnictw jak Hawaikum).

Autor zaczyna od opowieści o tym, jak wybierał urnę dla swojego zmarłego ojca, który był architektem i nade wszystkim tępił kicz. Zmagania z brokatem, złotem, liliami, krzyżami, koronami cierniowymi i materiałami sztucznymi są dobrym wstępem do tekstów, które zawierają się na kolejnych stronach. W pierwszej części wspomnienia z dzieciństwa, wycinki historii i sentymenty uzupełniane są niezwykle celnymi spostrzeżeniami i refleksjami z perspektywy czasu. Część druga to sytuacje, które spotkały autora, kiedy pracował już, jako projektant, a trzecie bardziej ogólne refleksje na temat różnych przedmiotów i zjawisk.

Marcin Wicha pisze inteligentnie i z humorem. Nie raz czytając kiwa się potakująco głową, nie raz zazdrości obserwacji i refleksji. Moim ulubionym tekstem i swoistym podsumowaniem wszystkich historii ze zbioru jest historia z hrabiną. Nie ma sens.

Uważam tę książkę za bardzo dobrą, ale mam cholerny problem z napisaniem o niej czegoś sensownego. Podchodziłam do tego tekstu kilkanaście razy – i cały czas nie jestem zadowolona, wszystko wydaje mi się zbyt płytkie i nie takie. Wykreślam więc masę zdań i zostawiam Wam tyle na zachętę. Wybaczcie więc niedoróbki, nie traćcie tu więcej czasu i zaczytujcie się w Jak przestałem kochać design!

Marcin Wicha Jak przestałem kochać design, Karakter 2015, s.260